Δεν θα τους περάσει. Η ελευθερία του στοχασμού, της έκφρασης και του Τύπου –κάθε μορφής- δεν είναι κάτι που απλώς παραχωρείται ή καταργείται από νομοθετήματα. Είναι το οξυγόνο του λαού και η δύναμη που μας βαστά ενωμένους.
Του Τάσου Ξένου
Όταν μία κυβέρνηση επιλέγει να σωπάσει ολοκληρωτικά και με τρόπο ευθέως αντιδημοκρατικό τον δημόσιο φορέα επικοινωνίας τότε καταλαβαίνουν οι πάντες ότι κάτι πάει εξαιρετικά λάθος. Η διολίσθηση στον απολυταρχισμό παύει να είναι ένα μακρινό ενδεχόμενο και αυτό γιατί η βιτρίνα του συστήματος θρυμματίζετε σε χίλια κομμάτια. Δεν υπήρξε ποτέ χώρα που μία ανάλγητη κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει ένα θεωρητικά δικό της «μαγαζί». Στεκόμαστε μπροστά σε μία πρωτοφανή κατάσταση. Φιμώνεται η δημόσια τηλεόραση , που αντί να υποταχθεί αβίαστα όπως κάνουν σύσσωμα όλα τα ιδιωτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας στη πολιτική της, εκείνη επιλέγει να δίνει βήμα σε αντιρρησίες και αντιφρονούντες. Πρώτα δημοσιογράφοι της απειλούνται με μηνύσεις και αγωγές από υπουργούς και βουλευτές, ύστερα εκπομπές κόβονται και τώρα εκπληρώνεται η τελευταία πράξη, το οριστικό κλείσιμο.
Ας μη σταθούμε στον επικοινωνιακό αντίκτυπο. Ας μη παρασυρθούμε στη δίνη των συνειρμών και των συναισθημάτων που γεννά μία πράξη χουντικής προέλευσης. Ας παραβλέψουμε ακόμα και όλους εκείνους που μένουν στο δρόμο. Ας επιχειρήσουμε να δούμε για μία φορά το τι πραγματικά αντιπροσωπεύει πολιτικά τούτη η ενέργεια και ίσως έτσι συνειδητοποιήσουμε σ’ ένα πληρέστερο βαθμό τη «μεγάλη εικόνα» των γεγονότων.
Το δικαίωμα στη πληροφόρηση είναι τόσο ατομικό όσο και κοινωνικό κεκτημένο. Ο πολίτης μπορεί να πληροφορηθεί μακριά από τις κρατικές παρεμβάσεις για τα γεγονότα και το ίδιο το κράτος δεσμεύεται να μη παρακωλύει ή να αλλοιώνει κατά οποιοδήποτε τρόπο τη κοινωνική ενημέρωση. Η ελευθερία της σκέψης, του στοχασμού και της έκφρασης κατοχυρώνεται τόσο στο σύνταγμα, που με τόσο κόπο κουρέλιασαν οι «επιφανέστεροι» νομικοί- πολιτικοί μας, αλλά και στο σύνταγμα της ελευθερίας, των αγώνων και του αίματος. Είναι εκείνο το σύνταγμα που δεν αναθεωρείται, ούτε αλλάζει σύμφωνα με τις επιταγές των καιρών. Είναι ένα δικαίωμα χαραγμένο με την ανεξίτηλη γραφή της ιστορίας, στη χάρτα της κοινωνικής και ιστορικής συνείδησης.
Είναι επομένως και πολιτικό δικαίωμα. Πρωτίστως πολιτικό δικαίωμα. Ένα δικαίωμα που στρέφεται erga omnes απέναντι σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους.
Ιστορικά δόθηκαν πολλές μάχες για να μετατραπεί η δημόσια τηλεόραση από τσιφλίκι της κάθε κυβέρνησης, σε κτήμα του κάθε ένα και της κάθε μίας. Έγιναν αγώνες για την ανεξαρτησία της ΕΡΤ από την ασφυκτική αγκάλη του δικομματισμού. Θρυλική είναι η απεργία πείνας που είχε κάνει ο Μανώλης Γλέζος για να διεκδικήσει η αριστερά τον χρόνο που της αναλογούσε στις πολωμένες εκλογές του ’89, επειδή το ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να απαλείψει κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Γεώργιο Μαγκάκη όταν είχε πρωτοστατήσει κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80 στη πρωτοβουλία της μη καταβολής του φόρου για την Ελληνική Ραδιοτηλεόραση, γιατί δεν ήθελε να δίνει λεφτά σ’ ένα πουλημένο στην εκάστοτε εξουσία φορέα;
Από τότε πολλά άλλαξαν και τη τελευταία εικοσαετία ζούμε σε μια ιδιότυπη συνθήκη. Η δήθεν ελεύθερη και ανεξάρτητη ιδιωτική ενημέρωση συντάχτηκε και συγχωνεύθηκε πλήρως με τους κυβερνώντες, κάνοντας τη δημόσια τηλεόραση τον μοναδικό φάρο της ουσιαστικής ελευθερίας. Σίγουρα δεν απαγκιστρώθηκε ούτε αυτονομήθηκε από το «προστατευτικό χέρι» του κράτους, αλλά αποτέλεσε, χωρίς αμφιβολία το ξεχωριστό βήμα της άλλης άποψης.
Η δημόσια τηλεόραση ανήκει στο λαό και η παύση της ισοδυναμεί με φίμωση του. Κάθε φορά που κάποιο δικαίωμα διαγράφεται, η αντίδραση και η συντήρηση κερδίζει. Αντί του επαναπροσδιορισμού και της ουσιαστική ενεργοποίησής του, επιλέγουν την απαγόρευσή του.
Ίσως τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε τη συνολικότερη πολιτική της πιο αντιδραστικής κυβέρνησης των τελευταίων ετών. Δεν τους νοιάζουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι που μένουν στο δρόμο, δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος που θα το κάνουν, αλλά θέλουν να είναι αποτελεσματικοί στη σιωπή. Πώς θα επιβάλλουν καλύτερα την απολυταρχικότητα και το φόβο. Ο σιωπηλός λαός είναι λαός που του πρέπουν όλα τα δεινά. Είναι ο προσκυνημένος λαός που απελπίζεται και αποδέχεται την αυταρχικότητα ως κάτι νομοτελειακά γενόμενο.
Δεν θα τους περάσει. Η ελευθερία του στοχασμού, της έκφρασης και του Τύπου –κάθε μορφής- δεν είναι κάτι που απλώς παραχωρείται ή καταργείται από νομοθετήματα. Είναι το οξυγόνο του λαού και η δύναμη που μας βαστά ενωμένους.
ΥΓ. Αλήθεια πώς νιώθουν για τον «υπεύθυνο» και δημοκρατικό πρωθυπουργό μας όλοι εκείνοι οι «διανοούμενοι» τώρα που βλέπουν τον μόνο φορέα που τους έκανε γνωστούς στη χώρα να κλείνει;
Πηγή: alterthess
Τάσος Ξένος
REDNotebook14 Ιουνίου 2013 - 6:55 pm | Τάσος Ξένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου