Οι αγορές και ο ΣΥΡΙΖΑ

Μάριος Κυριάκος

Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε τελικά; Μετά από πέντε χρόνια ανελέητης λιτότητας και εν μέσω διθυραμβικών εξαγγελιών της κυβέρνησης περί εξόδου από το μνημόνιο, ζούμε ξανά μέρες 2010 και 2012. Η καθίζηση του χρηματιστηρίου προς το τέλος της εβδομάδας και η εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού για τα ελληνικά ομόλογα αποδεικνύουν, ότι τελικά όχι μόνο success story δεν υπάρχει αλλά απαιτούνται ακόμη περισσότερες θυσίες και στύψιμο της ελληνικής κοινωνίας με την μοναδική διαφορά ότι τώρα δεν θα μιλάμε για μνημόνιο αλλά για προληπτική γραμμή στήριξης ή αλλιώς γραμμή χρηματοδότησης. Για να το πούμε απλά «όλα γύρω αλλάζουν και όλο τα ίδια μένουν.».

Η δικαιολογία από πλευράς συγκυβέρνησης σχετικά με το χρηματιστήριο και τα spreads είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί πολιτική αστάθεια μέσω της μη συναίνεσης στο θέμα του προέδρου της δημοκρατίας και το ζήτημα του πιθανού χρηματισμού ανεξάρτητων βουλευτών ώστε να προκύψει ο πολυπόθητος για Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ντόπια ολιγαρχία και δανειστές, αριθμός των 180 και να συνεχιστεί απρόσκοπτα το πάρτι της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ευθύνεται όντως ο ΣΥΡΙΖΑ για την διαμορφωμένη πλέον κατάσταση; Ας ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται γύρω μας ξεκινώντας από την Νέα Υόρκη και φτάνοντας μέχρι το Τόκιο.

Τετάρτη 15 Οκτώβριου. Παρατηρούμε κατά σειρά πως όλα τα χρηματιστήρια του δυτικού κόσμου σαρώθηκαν από τους επενδυτές και τις αγορές:  Στο κλείσιμο στη Wall Street ο βιομηχανικός δείκτης Dow Jones υποχώρησε κατά 519,83 μονάδες (-4,62%) κλείνοντας στις 10.719,90 μονάδες. Ο δείκτης Nasdaq κατέγραψε πτώση 101,47 μονάδων (-4,09%) και έκλεισε στις 2.381,00 μονάδες. O S&P 500 σημείωσε πτώση 51,77 μονάδων (-4,42%) κλείνοντας στις 1.120,70 μονάδες.

Στα ασιατικά ταμπλό, ο πανασιατικός δείκτης MSCI Asia Pacific υποχώρησε σε ποσοστό 0,8% στις 121,81 μονάδες στο Τόκιο. Αν ο δείκτης κλείσει κάτω από τις 120,45 μονάδες εξανεμίζει τα κέρδη που σημείωσε από την αρχή του 2010.

Στην Ιαπωνία ο Nikkei ολοκλήρωσε τις συναλλαγές στις 8.981,94 μονάδες, με απώλειες 0,6%. Ο ευρύτερος Topix υποχώρησε σε ποσοστό 0,8%.

Στο Χονγκ Κονγκ ο Hang Seng σημειώνει απώλειες 1,01%. Στην ηπειρωτική Κίνα και ειδικότερα στηΣαγκάη, η αγορά εμφανίζει θετικά πρόσημα με τον Shanghai Composite να ενισχύεται σε ποσοστό0,95% και τον ευρύτερο CSI 300 να καταγράφει κέρδη 1,01%.

Στη Νότια Κορέα ο δείκτης Kospi ενισχύεται 0,70%, ενώ στην Ταϊβάν ο Taiex καταγράφει πτώση 0,22%.

Στην Αυστραλία, ο ASX υποχώρησε σε ποσοστό 0,01%, ενώ ο δείκτης NZX50 στη Νέα Ζηλανδίασημειώνει άνοδο 0,78%.

Στην Ινδία ο δείκτης Sensex 30 χάνει 0,26%, ενώ ο Strait Times στη Σιγκαπούρη σημειώνει πτώση 0,96%.

Στην Ευρώπη το σπιράλ της καταστροφής ήταν ακόμη πιο έντονο.Οι τρεις βασικοί ευρωπαϊκοί χρηματιστηριακοί δείκτες του Λονδίνου, της Φρανκφούρτης και του Παρισιού, έκλεισαν τελικά με πολύ μεγάλες απώλειες της τάξεως του 3,05%, 5,13% και 5,45% αντίστοιχα.

Ειδικά στα δύο τελευταία χρηματιστήρια μπορούμε να κάνουμε λόγο για άλλο ένα μίνι - κραχ...

Στους μεγάλους ασθενείς της ευρωπεριφέρειας, Ιταλία (ΜΙΒ) και Ισπανία (ΙΒΕΧ), η εικόνα ήταν ακόμα εφιαλτικότερη: -6,65% και -5,49% αντιστοίχως.

Ένα πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η παγκόσμια οικονομία και κυρίως η ευρωζώνη δεν δείχνει να ανακάμπτει αλλά βρίσκεται ενδεχομένως προ των πυλών μιας νέας ύφεσης που θα είναι η τρίτη κατά σειρά από το 2008 και το κραχ του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού τομέα. Στον καπιταλισμό όμως αυτό δεν είναι ούτε κάτι πρωτόγνωρο, ούτε ξαφνικό. Το σύστημα τρέφεται από τις κρίσεις του και την δημιουργική καταστροφή κεφαλαίου (με πρώτο και καλύτερο το εργατικό) έτσι ώστε να επιτύχει την συνέχιση και αναζωογόνηση του.

Αυτή την εβδομάδα έγινε ακόμη μια φορά αντιληπτό πως οι αγορές (δηλαδή τράπεζες, μονοπώλια, hedge funds) εξαπολύουν επιθέσεις εις βάρος λαών και κρατών, απαιτώντας την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων (έτσι λέγεται με κομψό τρόπο η ασύστολη λιτότητα) και της εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως την στιγμή που Γαλλία και Ιταλία καταθέτοντας τους προϋπολογισμούς τους στην κομισιόν για έλεγχο ζητούν χαλάρωση της λιτότητας (που όμως παραμένει λιτότητα), δέχτηκαν επίθεση από τις αγορές ώστε να ανακοπεί ακόμη και μια πολύ δειλή αμφισβήτηση του υφιστάμενου πλαισίου.

Για να το πούμε πολύ απλά και ξεκάθαρα. Οι αγορές έχοντας την δύναμη των κεφαλαίων και του δανεισμού θεωρούν πως πλέον η κυριαρχία τους είναι de facto και πως αυτές θα ορίζουν από την πίσω πόρτα τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων και οι κυβερνήσεις απλά εκτελούν τις εντολές τους αφήνοντας ανοιχτό απλά τον τρόπο που θα παρουσιάζονται και θα επικοινωνούνται στον οι πολιτικές αυτές.

Τα ψέματα λοιπόν τελείωσαν και τα στρατόπεδα είναι ξεκάθαρα με το δίπολο να είναι ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους λαούς. Τα συμφέροντα τους είναι συγκρουόμενα και οι εποχές συμβιβασμών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί πλέον.

Με δεδομένο ότι οι υπάρχουσες κυβερνήσεις είναι πλήρως υποταγμένες στα κελεύσματα του κεφαλαίου, όλο το βάρος για την ανατροπή αυτής της κατάστασης επαφίεται στον κόσμο της εργασίας  και στο πως θα οργανωθεί για να αντιμετωπίσει την λαίλαπα που του έχουν ετοιμάσει. Οι μορφές αυτής της πάλης απαιτούν αναδιάταξη στο κινηματικό αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Ο συνδυασμός των δυο αυτών παραγόντων είναι το κλειδί της επιτυχίας σε συνάρτηση βέβαια με το ψυχολογικό κομμάτι όσον αφορά την ένδειξη αποφασιστικότητας, μαχητικότητας και υπερκερασμού του φόβου.

Ερχόμενοι στα δικά μας τα αρνητικά οικονομικά μηνύματα αυτών των ημερών δεν αποτελούν καμπανάκι για την κυβέρνηση αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το διεθνές κεφάλαιο, το διευθυντήριο των Βρυξελλών και το ΔΝΤ θεωρώντας πως η τωρινή κυβέρνηση είναι πολιτικά τελειωμένη, στέλνουν σήμα στην ελληνική Αριστερά για το τι θα ακολουθήσει αν μια μελλοντική κυβέρνηση που έχει σαν στόχο τον ξεριζωμό της λιτότητας και την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους προσπαθήσει να κάνει πράξη τις θέσεις της. Μάλιστα είναι τόσο στυγνοί που παρά το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατοπιστεί ελαφρώς σε πιο ήπιες πολιτικές δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αποδεχτούν ούτε καν στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης των βαλλόμενων τάξεων.

Όπως φαίνεται άλλωστε και από δημοσιεύματα του ελληνικού καθεστωτικού τύπου (Τα Νέα, Βήμα, Καθημερινή, Έθνος) γίνεται μια προσπάθεια ώστε να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα κάμψει έτσι τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού που επιθυμείς την ανατροπή της απόπειρας που γίνεται για να ισοπεδωθεί. Το ζήτημα όμως της εθνικής ενότητας έρχεται στην Ελλάδα από παλιά όντας μια δοκιμασμένη και συνάμα καταστροφική επιλογή. Το ζήτημα δεν είναι εθνικό αλλά διεθνές και ταξικό. Ένα έθνος έχει άρχουσα τάξη με συγκεκριμένα συμφέροντα (Μεγαλοβιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές). Τα συμφέροντα τους αυτά έρχονται σε σύγκρουση με αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας. Το ότι ο κόσμος της εργασίας και των χαμηλών στρωμάτων έχει την ίδια καταγωγή και γλώσσα με τον Βαρδινογιάννη, δεν πάει να πει ότι έχουν και τα ίδια συμφέροντα. Αντιθέτως μάλιστα είναι απολύτως συγκρουόμενα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα εργατικό που βάζει σε πρώτο πλάνο τους ανθρώπους του μόχθου και τους αδύναμους. Πως λοιπόν μπορεί να μπει σε μια τέτοια κυβέρνηση στο όνομα μιας εθνικής ενότητας που μόνο στα χαρτιά υπάρχει;

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως ο μοναδικός δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να πετύχει στην τιτάνια αποστολή που θα κληθεί σε μερικούς μήνες να αναλάβει, είναι η λυσσαλέα υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων που τον στηρίζουν και η απαρέγκλιτη στάση του απέναντι στους δανειστές και το ντόπιο κεφάλαιο. Εάν δεν το κάνει θα αποτύχει παταγωδώς και θα χαθεί με πολύ άσχημο τρόπο, γιατί ο κόσμος δεν θα ανεχτεί μια ακόμη κυβέρνηση που στο τέλος θα σκύψει το κεφάλι.

Από την άλλη πλευρά όμως και ο λαός όμως θα πρέπει να αντιληφθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται για να γυρίσουμε στην εποχή προ του 2009 και να είμαστε τρισευτυχισμένοι με την καπιταλιστική φούσκα που ζήσαμε, αλλά για να λύσει τα χέρια της δικαιοσύνης ώστε να αποδώσει τις τιμωρίες που αντιστοιχούν σε όλους εκείνους που έφεραν την χώρα σε αυτό το τέλμα και να δώσει μάχες απέναντι στις διεθνείς και ντόπιες ελίτ βγάζοντας την θηλιά από τον λαιμό όλων μας. Αυτό σημαίνει πως πάμε για «πόλεμο» και όχι για ξέφρενο πάρτι όπως στο παρελθόν. Τα κοινωνικά στρώματα που βάλλονται θα πρέπει επίσης να αφήσουν την λογική της ανάθεσης και να βγουν ξανά μπροστά αλλά πιο συντεταγμένα όπως το 2011 στις πλατείες όλης της Ελλάδας. Κανένας Τσίπρας δεν είναι μάγος για να αλλάξει όλη αυτή την κατάσταση με ένα μαγικό ραβδί και να μας σώσει. Για να σωθούμε πρέπει να το θέλουμε και πραγματικά, έχοντας επίγνωση πόσο επίπονη θα είναι η πάλη που θα κληθούμε να πραγματώσουμε, στηρίζοντας έμπρακτα και ουσιαστικά την αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς πιέζοντας την να μην κάνει πίσω ΠΟΥΘΕΝΑ. Γιατί στην περίπτωση κάνουμε κι άλλο πίσω το μόνο που θα βρούμε είναι τον γκρεμό…

Αν λοιπόν δεν θέλουμε να γίνουμε ένα με τα βράχια είναι η ώρα πλέον να το δείξουμε σε όλους.

Υ.γ.: Όλοι έχουν τα μάτια τους στραμμένα στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Ιταλίας και της Γαλλίας όσον αφορά ένα ενδεχόμενο μπλόκο στα σχέδια της Γερμανικής Ευρώπης.

Ματαιοπονούν…. Τίποτα δεν θα αλλάξει από όσους αποδέχονται τον νεοφιλελευθερισμό με έναν πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Ένας φάρος όμως δείχνει να έχει ανάψει δυνατά στην Ισπανία και είναι η Αριστερά. Με προμετωπίδα το Podemos αυτή τη στιγμή είναι δεύτερη στις δημοσκοπήσεις και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από τους σοσιαλιστές που προηγούνται μόλις 0,2% και τον κεντροδεξιό Ραχόι να βρίσκεται με 6,5 μονάδες πίσω. Οι εκλογές στην Ισπανία θα διεξαχθούν τον ερχόμενο Μάιο. Ας ελπίσουμε ότι από την ερχόμενη άνοιξη η αστική τάξη της Γερμανίας (ποιά Μέρκελ και ποιος Σόιμπλε;) θα βρεθεί απέναντι σε δυο αριστερές κυβερνήσεις που σε ένα ενιαίο μέτωπο θα κάνουν τα πάντα για να σταματήσουν το σπιράλ της καταστροφής. Άλλη λύση στον ορίζοντα εντός ευρωζώνης είτε μας αρέσει είτε όχι δεν υπάρχει…

Πηγή: http://rproject.gr