Παλιά συνθήματα, παλιά νοήματα

Μιλώντας πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη και αναφερόμενος ειδικότερα στην επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα, ο Αλέξης Τσίπρας μας θύμισε ένα πολυχρησιμοποιημένο σύνθημα: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», που αποκτά, όπως παρατήρησε, πάλι ένα ουσιαστικό νόημα. Πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι ποτέ δεν έχασε το νόημά του. Αλλά το ζήτημα είναι ποιο νόημα έχει.

Απ΄ όπου κι να το εξετάσουμε, το σύνθημα αυτό μας υποδεικνύει τρία απλά πράγματα:
πρώτον, ότι το πρόβλημά μας είναι πως κάποιοι απ΄ έξω δεν μας αφήνουν να διαχειριστούμε τα του οίκου μας, δεύτερον, ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε μια γροθιά έναντι όλων αυτών που θέλουν να μας επιβάλουν την πολιτική τους, τρίτον, ότι, αν μας αφήσουν να λύσουμε τα προβλήματά μας μόνοι μας, όλα θα πάνε καλά.
Δυστυχώς, τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν ισχύει και μάλλον δεν ίσχυε ποτέ, εκτός από τις περιόδους που οι λαϊκές τάξεις αυτής της χώρας ήταν υποχρεωμένες να δώσουν πραγματικούς και όχι κατά διάνοιαν απελευθερωτικούς αγώνες, προκειμένου να επιβιώσουν. Αντίθετα, αυτό το σύνθημα μας κάνει να παραβλέπουμε ότι: πρώτον, ακόμη και οι πιο ωμές εξωτερικές επεμβάσεις, για να επιτύχουν απαιτούν ένα μίνιμουμ τουλάχιστον ανοχής, αν όχι αίσθηση κοινού συμφέροντος, από εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Δεύτερον, ότι αυτές οι δυνάμεις υπάρχουν ή δημιουργούνται, και κανένα πρόβλημα δεν λύνεται αν πούμε ότι έχουν κι αυτές ένα μερίδιο του ανήκειν επί της Ελλάδας. Τρίτον, ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι ποιες από τις δυνάμεις – κοινωνικές και πολιτικές – που δρουν στην Ελλάδα έχουν το πάνω χέρι.
Το ζήτημα, λοιπόν, που είναι κρίσιμο δεν είναι κυρίως αν «το Βερολίνο σέβεται την Ελλάδα» κι αν «μας θεωρεί οικόπεδο ή αποικία». Δεν είναι ένα ντέρμπυ Γερμανίας – Ελλάδας η σχέση μας με την πολιτική της κ. Μέρκελ. Η πολιτική του Βερολίνου σήμερα επιβάλλεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και πρώτα απ΄ όλα έχει επιβληθεί, ήδη από το 2000, στη Γερμανία. Γι΄ αυτό και δεν έχει κανέναν ουσιαστικό νόημα η παρατήρηση στο λόγο του προέδρου ότι «για την πολιτική της, στη δική της χώρα [η κ. Μέρκελ] δίνει λόγο στους γερμανούς πολίτες». Το ότι μπορεί «η Γερμανία να ανήκει στους Γερμανούς» δεν σώζει ούτε τα εκατομμύρια των Γερμανών που εργάζονται με 400 ευρώ ούτε τους άλλους Ευρωπαίους που μοιράζονται την ίδια τύχη εξαιτίας των δυνάμεων και των πολιτικών που κυριαρχούν στην ΕΕ. Το κρίσιμο είναι ότι και στη Γερμανία και στην ΕΕ στο σύνολό της κυριαρχεί μια πολιτική, που έχει παντού, σε όλες τις χώρες, τους πρόθυμους υποστηρικτές της: τις κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Η δική τους κυριαρχία είναι το πρόβλημα και όχι η εθνική κυριαρχία εν γένει. Η κυριαρχία των αντίπαλων σε αυτές δυνάμεων και στην Ελλάδα και στην ΕΕ χρειάζεται να εξασφαλιστεί και όχι η φενάκη μιας εθνικής κυριαρχίας που ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Γι αυτό και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει – ορθά – τους δρόμους και γυρίζει από τη Γαλλία στην Ισπανία κι από εκεί στην Ιταλία (όπου επικεφαλής του ψηφοδελτίου της αριστεράς)γιατί ξέρει ότι και εκεί θα κριθεί τελικά το ζήτημα κι όχι μόνο σε μια νησίδα.

Ο εχθρός εντός των τειχών

Το παράδοξο είναι ότι, λίγες μέρες πριν, στη διακαναλική συνέντευξη που είχε δώσει ο Αλέξης Τσίπρας, είχε απαντήσει με την αμεσότητα του προφορικού λόγου πολύ πιο καίρια σε σχετική ερώτηση, τονίζοντας ότι, κατά τη γνώμη του, πιο εύκολα μπορεί να βρεθεί λύση σε μια διαπραγμάτευση με τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τους δανειστές στα ζητήματα της διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους και αναδιαπραγμάτευση της διαδικασίας αποπληρωμής του υπολοίπου – γιατί τους ενδιαφέρει και τους ίδιους να βρουν ρεαλιστική λύση για ένα χρέος φανερά μη διαχειρίσμο – παρά στα ζητήματα εφαρμογής του προγράμματος μιας κυβέρνησης της αριστεράς, που θα έχει να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές αντιστάσεις των οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων, τα οποία θίγονται από αυτή την εφαρμογή.
Όπως, επίσης, είχε πολύ ορθά προσδιορίσει, απαντώντας σε άλλες ερωτήσεις, το χαρακτήρα της κυβέρνησης που θέλει να σχηματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας και όχι ως «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» που αναφέρεται στο κείμενο το οποίο μοίρασε το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ από την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη.
Γνωρίζοντας ποια είναι η πρακτική που ακολουθείται απ΄ όλους τους πολιτικούς που αναγκάζονται να μιλούν δύο και τρεις φορές την εβδομάδα σε διάφορες περιστάσεις, μπορούμε, αφ΄ ενός, να θεωρήσουμε πιο αυθεντική την έκφραση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στον άμεσο προφορικό λόγο της συνέντευξης και, αφ’ ετέρου, να υπενθυμίσουμε στα τμήματα που συνήθως τροφοδοτούν με σημειώματα σχετικά με την ύλη των ομιλιών τούς εκπροσώπους του κόμματος, ότι υπάρχουν οι επεξεργασίες συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλουν να αποτελούν το υποχρεωτικό πλαίσιο για όλους. Και, βέβαια, να συμβουλέψουμε συντροφικότατα τον πρόεδρο να φροντίσει για την αρτιότερη και προσεκτικότερη οργάνωση του τομέα αυτού της δουλειάς της ηγεσίας του κόμματος. Αν δεν θέλει να εμφανίζεται ο ίδιος ως φάσκων και αντιφάσκων.
Το ότι οι παρατηρήσεις αυτές απηχούν μια πραγματικότητα, μάλλον επιβεβαιώνεται και με το άρθρο του Αλ. Τσίπρα που δημοσίευσε προχθές η «Εφημερίδα των Συντακτών». Είναι συνολικά γραμμένο σε εντελώς διαφορετική βάση. Ενδεικτικά παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα: «Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο. Αλλά είναι η πρώτη φορά που το δίλημμα το βάζουν οι λαοί και όχι το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Με την Ευρώπη ή με την γερμανική Ευρώπη; Με την κυριαρχία των αγορών ή με την Ευρώπη των λαών; Με την πολιτική του τρίπτυχου «λιτότητα-ύφεση-ανεργίας» ή με την Ευρώπη της ανάπτυξης και των εργαζομένων; Και στην Ελλάδα το δίλημμα γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο. Είναι η μόνη θετική εξέλιξη από την επίσκεψη Μέρκελ. . Όποιος πιστεύει ότι η καγκελάριος έχει κάνει ορθές επιλογές κατά τη διάρκεια της κρίσης μπορεί να ψηφίσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου. Όποιος πιστεύει ότι αυτή η πολιτική είναι καταστροφική, θα συνταχθεί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ».
 
Χ. Γεωργούλας

Πηγή:  epohi.gr