Η αλληλεγγύη γιατρεύει στη Θεσσαλονίκη
Οι 200 εθελοντές που λειτουργούν το κοινωνικό ιατρείο της πόλης προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε Ελληνες και μετανάστες που το κράτος φρόντισε να τους στερήσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
Του Νίκου Φωτόπουλου
Το πρώτο Κοινωνικό Ιατρείο φτιάχτηκε στη Θεσσαλονίκη. Από τότε ακολούθησαν το παράδειγμα πολλές πόλεις και γειτονιές της Ελλάδας. Hταν και είναι η αλληλεγγύη, το μόνο αντίδοτο στην κρατική αναλγησία. Την ώρα που το ΕΣΥ, υποταγμένο πλήρως στις απάνθρωπες απαιτήσεις της τρόικας, πετάει στον Καιάδα χιλιάδες ανασφάλιστους, Ελληνες και μετανάστες, 200 εθελοντές στη Θεσσαλονίκη έχουν ανάψει φωτιά ελπίδας στην οδό Αισώπου 24 για τους αποκλεισμένους που έχουν ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης ξεπετάχτηκε ξαφνικά, σαν σπίθα, τον Ιανουάριο του 2011, όταν κάποιοι γιατροί και νοσοκόμοι δημιούργησαν εντελώς αυθόρμητα μια ομάδα στήριξης των 50 μεταναστών-απεργών πείνας που είχαν καταφύγει στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης δίνοντας τον δικό τους αγώνα για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Εκτοτε όμως εξελίχθηκε σε μια δομή όπου η ανθρωπιά, ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη πήραν άλλη διάσταση…
Ο Σωκράτης είναι συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος, η Χριστίνα γιατρός, η Μύριαμ φοιτήτρια. Τρεις μόνο από τους 200 και πλέον εθελοντές που διαθέτουν σχεδόν καθημερινά πέντε με έξι, συχνά και περισσότερες ώρες από τον προσωπικό τους χρόνο για να συνδράμουν στην περίθαλψη των αποκλεισμένων.
«Οταν ξεκινήσαμε το 2011 δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε τη διάσταση που θα έπαιρνε το εγχείρημα, ούτε τις διαρκώς αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες που θα ακολουθούσαν. Κύριος στόχος μας ήταν τότε να δημιουργήσουμε ένα ιατρείο για μετανάστες. Το κομμάτι των αποκλεισμένων Ελλήνων ήταν ακόμη μικρό. Σήμερα, η αναλογία αυτή έχει αντιστραφεί. Πολύ μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού βρέθηκαν εκτός ΕΣΥ. Τώρα τα 2/3 που καταφεύγουν εδώ είναι Ελληνες και το 1/3 μετανάστες» εξήγησε στην «Εφ.Συν.» ο Σωκράτης που είναι η «ψυχή της γραμματείας» και οργανώνει τα ραντεβού.
«Στην αρχή ήμασταν 20 άτομα, υγειονομικοί οι περισσότεροι. Τον χώρο μάς τον παραχώρησε το ΕΚΘ σε κτίριο του Οργανισμού Εργατικής Εστίας, στο Βαρδάρι. Τον διαμορφώσαμε με δωρεές και πολύ προσωπική δουλειά. Εν τω μεταξύ αυξανόταν και ο κόσμος που ήθελε να συμμετάσχει. Πλέον διαθέτουμε ένα παθολογικό τμήμα με 15 γιατρούς, παιδιατρικό με άλλους 10 συναδέλφους, οδοντιατρικό με 50, συνολικά ενεργοποιούμαστε τουλάχιστον 200 εθελοντές από τον χώρο της υγείας και άλλες ιδιότητες που προσφέρουν αλληλέγγυα» αναφέρει η Χριστίνα, που κανονικά είναι εντατικολόγος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.
«Είμαι εδώ γιατί μου αρέσει να προσφέρω. Νιώθω χρήσιμη στην κοινωνία. Ηρθα με άλλες φίλες μου εθελόντριες κι ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Μπορείς να είσαι εδώ και να προσφέρεις, αντί να πίνεις καφέ σε μια καφετέρια» λέει η Μύριαμ, που είναι φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Πώς λειτουργεί το ιατρείο
Σύμφωνα με τα στατιστικά που διατηρούν οι άνθρωποι του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη, πάνω από 6-7 χιλιάδες άνθρωποι έχουν εξυπηρετηθεί εδώ. Οι ασθενείς είναι κατά μέσον όρο Ελληνες 50-60 ετών και μετανάστες 30-40 ετών.
«Οι πολύ μεγάλοι άνθρωποι είναι λιγότεροι, γιατί ήταν ασφαλισμένοι, ενταγμένοι στο ΕΣΥ και πρόλαβαν τη συνταξιοδότηση. Ουσιαστικά σε μας έρχονται άνθρωποι του εμπορίου, που βρέθηκαν εκτός επαγγέλματος γιατί καταστράφηκαν από την οικονομική κρίση, ή μακροχρόνια άνεργοι, δηλαδή πρώην ασφαλισμένοι του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ. Ενα άλλο κομμάτι είναι η νεολαία που έχει φύγει από την οικογενειακή φροντίδα και είναι είτε άνεργοι είτε αντιμετωπίζουν τη μαύρη εργασία» επισημαίνει η γιατρός.
Ωστόσο όλες οι παροχές και υπηρεσίες, που προσφέρονται εντελώς δωρεάν, χρειάζονται εξοπλισμό, φάρμακα και χρήματα. Η πρωτοτυπία του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης είναι ότι αποκλείει κάθε κρατική επιχορήγηση ή δωρεά που σχετίζεται με προβολή και διαφήμιση.
«Ασφαλώς στηριζόμαστε σε δωρεές, αλλά δεν παίρνουμε από το κράτος επιχορήγηση, ούτε δεχόμαστε προσφορές από επιχειρήσεις, από επώνυμες φαρμακευτικές εταιρείες ή οτιδήποτε υποκρύπτει διαφήμιση ή παρέμβαση οποιουδήποτε θεσμικού φορέα. Μας στηρίζουν μόνο πολίτες που ανώνυμα καταθέτουν χρήματα και έχουμε έσοδα από διάφορες εκδηλώσεις, όπως συναυλίες ή θεατρικές παραστάσεις. Αρκετές δωρεές έχουμε από το εξωτερικό, καθώς για το εγχείρημα ενδιαφέρθηκε ο ξένος Τύπος και το έχει προβάλει εκτενώς». Πρόκειται για ένα αυτόνομο εγχείρημα λοιπόν, αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό. «Δεν είμαστε ΜΚΟ» λέει ο Σωκράτης κι εκείνη τη στιγμή μπαίνει μια κυρία με δυο τεράστιες σακούλες φάρμακα. Είναι φαρμακοποιός από τη Βέροια και φέρνει φάρμακα από δείγματα, άλλα που περίσσεψαν στην ίδια και κάποια ακόμη τα οποία τής επέστρεψαν πελάτες ακριβώς για να δοθούν στο κοινωνικό ιατρείο.
«Παίρνουμε φάρμακα κάθε είδους, αρκεί να μην έχει περάσει η ημερομηνία λήξης. Δεν πειράζει αν τα κουτιά είναι ανοιγμένα. Η ροή των φαρμάκων είναι τρομερή. Είναι συγκινητικό πόσοι άνθρωποι έχουν ευαισθητοποιηθεί και φέρνουν φάρμακα για να μας ενισχύσουν» θα μας εξηγήσει η Μύριαμ, την ώρα που το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπάει για ένα ραντεβού με κάποιο γιατρό. Ραντεβού που στηρίζεται μόνο στην καλή διάθεση, αφού για να εξεταστεί κάποιος δεν χρειάζεται ταυτότητα, ούτε διαβατήρια, ούτε χαρτιά. Μόνο να έχει ανάγκη ιατρικής φροντίδας χρειάζεται!
Τα σχέδια
«Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν είναι σκοπός να επεκταθούμε αλλά να κερδίσουμε το άνοιγμα της δημόσιας υγείας για όλους ανεξαιρέτως. Δεν μπορεί να καλυφθεί εθελοντικά η δημόσια υγεία» ξεκαθαρίζει η γιατρός. Παρ’ όλα αυτά, τα κοινωνικά ιατρεία αλληλεγγύη, με αυτή τη λογική λειτουργίας, αυξάνονται και πληθύνονται σε όλη τη χώρα. Αθήνα, Καλαμάτα, Πάτρα, Λάρισα, Βόλος, σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας υπάρχει από ένα.
«Το μόνο που ζητάμε από τους ασθενείς μας είναι να είναι κι αυτοί αλληλέγγυοι. Να συμμετέχουν στις παρεμβάσεις που κάνουμε κάθε τόσο στα νοσοκομεία, στις παραστάσεις διαμαρτυρίας για ένα ανοιχτό σύστημα υγείας, χωρίς αποκλεισμούς. Η ενεργοποίηση είναι ακόμη μικρή, αλλά σιγά σιγά ο κόσμος συμμετέχει» συμπληρώνει ο Σωκράτης.
«Αλλωστε μακροοικονομικά δεν συμφέρει και το ΕΣΥ ο αποκλεισμός» εξηγεί η Χριστίνα. «Το νοσοκομείο δέχεται τον εμφραγματία και το έκτακτο περιστατικό, αλλά μετά ζητάει τεράστια ποσά από αυτόν που επιβιώνει χωρίς να τα παίρνει σχεδόν ποτέ. Εάν όμως υπήρχε προληπτική φροντίδα, ήταν ανοιχτά τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας στον ανασφάλιστο, δεν θα φτάναμε στο σημείο αυτό. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο με λέμφωμα που δεν μπορούμε να τον βάλουμε στο νοσοκομείο. Είναι μια καταδίκη σε γρήγορο θάνατο και μάλιστα προ…αναγγέλλεται».
………………………………………………………………
- ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΑΙΣΩΠΟΥ 24, ΣΤΟΝ 1ο ΟΡΟΦΟ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 9 π.μ.-2μ.μ. και 5 μ.μ.-9 μ.μ., ενώ το ΣΑΒΒΑΤΟ 9 π.μ.-2 μ.μ.
ΤΗΛ.: 2310-520386
- Αρ. Λογαριασμού του Συλλόγου Φίλων Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης:
Τράπεζα Πειραιώς 5272-059087-744
Του Νίκου Φωτόπουλου
Το πρώτο Κοινωνικό Ιατρείο φτιάχτηκε στη Θεσσαλονίκη. Από τότε ακολούθησαν το παράδειγμα πολλές πόλεις και γειτονιές της Ελλάδας. Hταν και είναι η αλληλεγγύη, το μόνο αντίδοτο στην κρατική αναλγησία. Την ώρα που το ΕΣΥ, υποταγμένο πλήρως στις απάνθρωπες απαιτήσεις της τρόικας, πετάει στον Καιάδα χιλιάδες ανασφάλιστους, Ελληνες και μετανάστες, 200 εθελοντές στη Θεσσαλονίκη έχουν ανάψει φωτιά ελπίδας στην οδό Αισώπου 24 για τους αποκλεισμένους που έχουν ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης ξεπετάχτηκε ξαφνικά, σαν σπίθα, τον Ιανουάριο του 2011, όταν κάποιοι γιατροί και νοσοκόμοι δημιούργησαν εντελώς αυθόρμητα μια ομάδα στήριξης των 50 μεταναστών-απεργών πείνας που είχαν καταφύγει στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης δίνοντας τον δικό τους αγώνα για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Εκτοτε όμως εξελίχθηκε σε μια δομή όπου η ανθρωπιά, ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη πήραν άλλη διάσταση…
Ο Σωκράτης είναι συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος, η Χριστίνα γιατρός, η Μύριαμ φοιτήτρια. Τρεις μόνο από τους 200 και πλέον εθελοντές που διαθέτουν σχεδόν καθημερινά πέντε με έξι, συχνά και περισσότερες ώρες από τον προσωπικό τους χρόνο για να συνδράμουν στην περίθαλψη των αποκλεισμένων.«Οταν ξεκινήσαμε το 2011 δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε τη διάσταση που θα έπαιρνε το εγχείρημα, ούτε τις διαρκώς αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες που θα ακολουθούσαν. Κύριος στόχος μας ήταν τότε να δημιουργήσουμε ένα ιατρείο για μετανάστες. Το κομμάτι των αποκλεισμένων Ελλήνων ήταν ακόμη μικρό. Σήμερα, η αναλογία αυτή έχει αντιστραφεί. Πολύ μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού βρέθηκαν εκτός ΕΣΥ. Τώρα τα 2/3 που καταφεύγουν εδώ είναι Ελληνες και το 1/3 μετανάστες» εξήγησε στην «Εφ.Συν.» ο Σωκράτης που είναι η «ψυχή της γραμματείας» και οργανώνει τα ραντεβού.
«Στην αρχή ήμασταν 20 άτομα, υγειονομικοί οι περισσότεροι. Τον χώρο μάς τον παραχώρησε το ΕΚΘ σε κτίριο του Οργανισμού Εργατικής Εστίας, στο Βαρδάρι. Τον διαμορφώσαμε με δωρεές και πολύ προσωπική δουλειά. Εν τω μεταξύ αυξανόταν και ο κόσμος που ήθελε να συμμετάσχει. Πλέον διαθέτουμε ένα παθολογικό τμήμα με 15 γιατρούς, παιδιατρικό με άλλους 10 συναδέλφους, οδοντιατρικό με 50, συνολικά ενεργοποιούμαστε τουλάχιστον 200 εθελοντές από τον χώρο της υγείας και άλλες ιδιότητες που προσφέρουν αλληλέγγυα» αναφέρει η Χριστίνα, που κανονικά είναι εντατικολόγος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.
«Είμαι εδώ γιατί μου αρέσει να προσφέρω. Νιώθω χρήσιμη στην κοινωνία. Ηρθα με άλλες φίλες μου εθελόντριες κι ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Μπορείς να είσαι εδώ και να προσφέρεις, αντί να πίνεις καφέ σε μια καφετέρια» λέει η Μύριαμ, που είναι φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Πώς λειτουργεί το ιατρείο
Σύμφωνα με τα στατιστικά που διατηρούν οι άνθρωποι του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη, πάνω από 6-7 χιλιάδες άνθρωποι έχουν εξυπηρετηθεί εδώ. Οι ασθενείς είναι κατά μέσον όρο Ελληνες 50-60 ετών και μετανάστες 30-40 ετών.
«Οι πολύ μεγάλοι άνθρωποι είναι λιγότεροι, γιατί ήταν ασφαλισμένοι, ενταγμένοι στο ΕΣΥ και πρόλαβαν τη συνταξιοδότηση. Ουσιαστικά σε μας έρχονται άνθρωποι του εμπορίου, που βρέθηκαν εκτός επαγγέλματος γιατί καταστράφηκαν από την οικονομική κρίση, ή μακροχρόνια άνεργοι, δηλαδή πρώην ασφαλισμένοι του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ. Ενα άλλο κομμάτι είναι η νεολαία που έχει φύγει από την οικογενειακή φροντίδα και είναι είτε άνεργοι είτε αντιμετωπίζουν τη μαύρη εργασία» επισημαίνει η γιατρός.
Ωστόσο όλες οι παροχές και υπηρεσίες, που προσφέρονται εντελώς δωρεάν, χρειάζονται εξοπλισμό, φάρμακα και χρήματα. Η πρωτοτυπία του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης είναι ότι αποκλείει κάθε κρατική επιχορήγηση ή δωρεά που σχετίζεται με προβολή και διαφήμιση.
«Ασφαλώς στηριζόμαστε σε δωρεές, αλλά δεν παίρνουμε από το κράτος επιχορήγηση, ούτε δεχόμαστε προσφορές από επιχειρήσεις, από επώνυμες φαρμακευτικές εταιρείες ή οτιδήποτε υποκρύπτει διαφήμιση ή παρέμβαση οποιουδήποτε θεσμικού φορέα. Μας στηρίζουν μόνο πολίτες που ανώνυμα καταθέτουν χρήματα και έχουμε έσοδα από διάφορες εκδηλώσεις, όπως συναυλίες ή θεατρικές παραστάσεις. Αρκετές δωρεές έχουμε από το εξωτερικό, καθώς για το εγχείρημα ενδιαφέρθηκε ο ξένος Τύπος και το έχει προβάλει εκτενώς». Πρόκειται για ένα αυτόνομο εγχείρημα λοιπόν, αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό. «Δεν είμαστε ΜΚΟ» λέει ο Σωκράτης κι εκείνη τη στιγμή μπαίνει μια κυρία με δυο τεράστιες σακούλες φάρμακα. Είναι φαρμακοποιός από τη Βέροια και φέρνει φάρμακα από δείγματα, άλλα που περίσσεψαν στην ίδια και κάποια ακόμη τα οποία τής επέστρεψαν πελάτες ακριβώς για να δοθούν στο κοινωνικό ιατρείο.
«Παίρνουμε φάρμακα κάθε είδους, αρκεί να μην έχει περάσει η ημερομηνία λήξης. Δεν πειράζει αν τα κουτιά είναι ανοιγμένα. Η ροή των φαρμάκων είναι τρομερή. Είναι συγκινητικό πόσοι άνθρωποι έχουν ευαισθητοποιηθεί και φέρνουν φάρμακα για να μας ενισχύσουν» θα μας εξηγήσει η Μύριαμ, την ώρα που το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπάει για ένα ραντεβού με κάποιο γιατρό. Ραντεβού που στηρίζεται μόνο στην καλή διάθεση, αφού για να εξεταστεί κάποιος δεν χρειάζεται ταυτότητα, ούτε διαβατήρια, ούτε χαρτιά. Μόνο να έχει ανάγκη ιατρικής φροντίδας χρειάζεται!
Τα σχέδια
«Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν είναι σκοπός να επεκταθούμε αλλά να κερδίσουμε το άνοιγμα της δημόσιας υγείας για όλους ανεξαιρέτως. Δεν μπορεί να καλυφθεί εθελοντικά η δημόσια υγεία» ξεκαθαρίζει η γιατρός. Παρ’ όλα αυτά, τα κοινωνικά ιατρεία αλληλεγγύη, με αυτή τη λογική λειτουργίας, αυξάνονται και πληθύνονται σε όλη τη χώρα. Αθήνα, Καλαμάτα, Πάτρα, Λάρισα, Βόλος, σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας υπάρχει από ένα.
«Το μόνο που ζητάμε από τους ασθενείς μας είναι να είναι κι αυτοί αλληλέγγυοι. Να συμμετέχουν στις παρεμβάσεις που κάνουμε κάθε τόσο στα νοσοκομεία, στις παραστάσεις διαμαρτυρίας για ένα ανοιχτό σύστημα υγείας, χωρίς αποκλεισμούς. Η ενεργοποίηση είναι ακόμη μικρή, αλλά σιγά σιγά ο κόσμος συμμετέχει» συμπληρώνει ο Σωκράτης.
«Αλλωστε μακροοικονομικά δεν συμφέρει και το ΕΣΥ ο αποκλεισμός» εξηγεί η Χριστίνα. «Το νοσοκομείο δέχεται τον εμφραγματία και το έκτακτο περιστατικό, αλλά μετά ζητάει τεράστια ποσά από αυτόν που επιβιώνει χωρίς να τα παίρνει σχεδόν ποτέ. Εάν όμως υπήρχε προληπτική φροντίδα, ήταν ανοιχτά τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας στον ανασφάλιστο, δεν θα φτάναμε στο σημείο αυτό. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο με λέμφωμα που δεν μπορούμε να τον βάλουμε στο νοσοκομείο. Είναι μια καταδίκη σε γρήγορο θάνατο και μάλιστα προ…αναγγέλλεται».
………………………………………………………………
- ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΑΙΣΩΠΟΥ 24, ΣΤΟΝ 1ο ΟΡΟΦΟ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 9 π.μ.-2μ.μ. και 5 μ.μ.-9 μ.μ., ενώ το ΣΑΒΒΑΤΟ 9 π.μ.-2 μ.μ.
ΤΗΛ.: 2310-520386
- Αρ. Λογαριασμού του Συλλόγου Φίλων Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης:
Τράπεζα Πειραιώς 5272-059087-744
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου