Η είδηση, την περασμένη Τετάρτη, ότι το 1% των νοικοκυριών του «παγκόσμιου χωριού» κατέχει το 37% του παγκόσμιου πλούτου πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ και ασχολίαστη. Θεωρήθηκε ασήμαντη, φαντάζομαι, από τους κλόουν του μιντιακού μας τσίρκου. Έπρεπε, βλέπετε, να βγάλουν το μεροκάματο προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η οικονομική πολιτική του κουτσαβάκη πρωθυπουργού μας και του χαζοχαρούμενου υπουργού του επί της Οικονομίας απέδωσε (επ' αυτού ας ρωτήσουν τα τρία εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας) και τώρα θα έχουμε «ανάπτυξη» (με δύο εκατομμύρια ανέργους και 400 ευρώ οικογενειακό εισόδημα εννοούν, αλλά δεν τολμούν να το πουν).

Εγώ, που ανήκω στην «ανεύθυνη Αριστερά» (και το καυχιέμαι), θυμήθηκα ότι ο Ολιβέτι (ιδρυτής της πάλε ποτέ ομώνυμης ιταλικής εταιρείας) υποστήριζε ότι η ψαλίδα μεταξύ του εισοδήματός του και του εισοδήματος των εργαζομένων του δεν μπορούσε να είναι μεγαλύτερη από 5 προς 1. Και αναρωτήθηκα τι κοινωνικό μοντέλο είναι αυτό που το 1% του πληθυσμού της Γης είναι πλουσιότερο από κάνα δισεκατομμύριο κατοίκων της.
Εικόνες από το «παγκόσμιο χωριό». Εικόνες μιας νέας ταξικής πάλης.
Ο μαρξισμός αντεστραμμένος. Οι πλούσιοι που εξεγείρονται εναντίον των φτωχών. Όπως αντεστραμμένος είναι και ο ρόλος των μετασοσιαλιστών. Οι κεντροαριστεροί της Ευρώπης δεν προσπαθούν πλέον να πείσουν τους πλουτοκράτες για την αναγκαιότητα ανακατανομής του πλούτου υπέρ του προλεταριάτου, αλλά προσπαθούν να πείσουν το προλεταριάτο να «χάσει ακόμη και τις αλυσίδες του», παραδίδοντάς το στη νέα «παγκοσμιοποιημένη» τάξη των καπιταλιστών.
Μια νέα Διεθνής σχηματίζεται με την κρίση, που ενώνει μια ολιγάριθμη «κοινωνία πλουσίων», χωρίς αξιοκρατία και χωρίς έλεγχο, χωρίς ηθική και χωρίς ευθύνες. Μια κοινωνία που τα μέλη της καθορίζονται αυστηρά από την ποσότητα του χρήματος που διαθέτουν. Αυτή η νέα διεθνής κοινωνία έχει την ιδεολογία της και τις αξίες της: την αρπαγή και το χρήμα, χωρίς να εξετάζει το «χρώμα του». Σύνθημά της έχει το «πλουτίστε, με κάθε τρόπο».
Χωρίς να ενδιαφέρεται αν ο πλούτος είναι προϊόν χρηματοπιστωτικής τοκογλυφίας που καταστρέφει κράτη, εμπορίας όπλων μαζικής καταστροφής, ανθρώπων, ουσιών που δηλητηριάζουν ανθρώπους, ζώα, εδάφη.
Είναι αδιάφορο αν συνεισφέρει στο δημόσιο καλό, αν προάγει, όπως έλεγαν κάποτε, τον «πλούτο των εθνών».
Αυτή η Διεθνής των πλουσίων, που αρνείται κάθε δημοκρατικό έλεγχο, που είναι υπεράνω νόμων, δεν μπορεί να αποκτήσει καμιά νομιμοποίηση απέναντι στην κοινωνία.
Είναι ένας καπιταλισμός απατεώνων, τυχοδιωκτών, εγκληματικών συμμοριών. Η κοινωνία των νέων πλουτοκρατών είναι μια κοινωνία ατιμωρησίας, που συνωστίζεται σε πριβέ πολυτελείς οίκους ανοχής «σμαραγδένιων ακτών» και «λευκών βουνοκορφών», χωρίς να σταματάει μπροστά σε τίποτα.
Και δεν αποκλείω, στην εποχή του παραλογισμού που ζούμε, να δούμε διαδηλώσεις ώριμων κυριών με γούνες και με γόβες-στιλέτο και «καθώς πρέπει» επιχειρηματιών με άψογα μπλέιζερ και ντιζάιν γραβάτες να ουρλιάζουν έξαλλοι στους δρόμους των μεγαλουπόλεων: «Καπιταλιστές όλων των χωρών, ενωθείτε».

Μουλόπουλος Βασίλης
 http://beta.avgi.gr/article/423323/i-diethnis-ton-plousion#