Χορευτικώς, είναι ένα αθώο βαλσάκι... Από ακουστική άποψη, ταιριάζει με το τραγούδι των Σουγιούλ - Γιαννίδη που πρωτοεμφανίστηκε στον Μεσοπόλεμο. Από νοηματική άποψη, είναι μια ελαφρολαϊκή προτροπή που, χωρίς να στερείται ουσίας, μας καλεί να επανέλθουμε δριμύτεροι στις πλατείες και σε όλα όσα αυτές είχαν εμψυχώσει: Τη συνεργασία, την κοινή δράση εκτός γραφείου, τον διάλογο.

«Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε / Στις γνώριμές μας πλατείες / Για δυνατές παρουσίες / Μακριά από αφασίες...
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε / σκέψου τι έχει να γίνει / του Μνημονίου οι θεατρίνοι / θα υποστούν σκοτοδίνη...
Θα 'μαστε όλοι, εσύ κι εγώ / στα λημέρια μας τα παλιά / θ' απολαμβάνουμε με φιλιά / μια νέα μεγάλη αγκαλιά...
Συ και γω, συ και γω / στης συγκέντρωσης τη σαγήνη / συ κι γω, συ κι γω / κι η ζωή δε θά 'ναι πατίνι....»
Από τις απαρχές του, το αντιμνημονιακό κίνημα δεν ήταν μονοδιάστατο. Διέθετε πλάτος και βάθος, πρωτότυπες επικοινωνιακές συλλήψεις, φαντασία. Δεν είχε μιζέρια, δεν είχε λεκτικά στερεότυπα, δεν ήταν διατεθειμένο να στοιχηθεί πίσω από κάποιες παλιές ιδεολογικές διακρίσεις.

Το κίνημα αυτό περιέπεσε σε αφασία για καιρό, οι συγκεντρώσεις έγιναν μινιατούρες των προηγουμένων, οι καναπέδες θριάμβευσαν. Μα τώρα πλέον, μια νέα δυναμική αναπτύσσεται, που υπενθυμίζει κάτι ανάλογο με τη «σπειροειδή εξέλιξη της Ιστορίας», μια φιλοσοφική σύλληψη των αρχών του προηγούμενου αιώνα από τον Λένιν: Μακάρι αυτή η δυναμική να έχει διάρκεια, μακάρι να συνεγείρει τους δημοκρατικούς παράγοντες της Ευρώπης. Μακάρι να αποστομώσει τους νεοφιλελεύθερους. Εάν, κύριοι Σάιλοκ, θέλετε pacta sunt servanda -δηλαδή τήρηση των συμβάσεων ως θεμελιώδη αρχή Δικαίου-, τότε δεχτείτε κατ' αρχάς συζήτηση όσον αφορά την τήρηση ενός επίσης θεμελιακού δικαιικού όρου, που είναι η αποζημίωση του υποστάντος βλάβη. Δεχθείτε τη συζήτηση περί των ελληνικών επανορθώσεων, όπως και περί των ρωσικών, που πρόσφατα ήγειρε η ρωσική Βουλή.

Σήμερα ακούω μια κατηγοριοποίηση του στρατοπέδου των «αρνητών πολεμικών επανορθώσεων» από τον ευρωβουλευτή Νότη Μαριά. Είναι οι ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, αλλά και των... Πρασίνων! Αφήνω στην άκρη την πρόσφατη διαβολή του Κον Μπεντίτ κατά της συμμετοχής των ΑΝ.ΕΛΛ. ως εταίρων του κυβερνητικού συνασπισμού -επομένως υπέρ του Ποταμιού- και αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να θεωρούνται κάποιοι κινηματίες σε μια πορεία για τη δημοκρατική μετεξέλιξη της Ευρώπης, όταν αρνούνται, μια κατ' αρχάς συζήτηση σε ένα τέτοιο ζήτημα;

Δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να το επαναλάβουμε: Το κίνημα δεν είναι άθροισμα, αλλά γινόμενο ανθρώπων επί ιδέες και φαντασία. Κίνημα δεν είναι η μεγαλοστομία, το προοδευτηλίκι, η θεσιθηρία. Κίνημα δεν είναι ό,τι κινείται.

Πηγή: www.avgi.gr