Η αρχή του κενού

Η στιγμή που ξάφνου όλα γύρω σου καταρρέουν. Η στιγμή που σχέσεις και άνθρωποι
αποκαλύπτονται. Τι ειρωνεία αλήθεια, βάζεις το τελευταίο κομμάτι στο πάζλ και ξαφνικά
βλέπεις την εικόνα. Αναγνωρίζεις το ψεύτικο και υποκριτικό πρόσωπο.

Η στιγμή που αδειάζεις μέσα σου από κάθε συναίσθημα. Το απόλυτο κενό. Και ξαφνικά
σε καταλαμβάνει ο πανικός. Τι είναι αυτό το άδειο, αυτό το τίποτα μέσα μου. Να νιώσεις
θλίψη για το άδειασμα ή χαρά για την αρχή της δημιουργίας; Το άδειασμα ανήκει στο
παρελθόν, η δημιουργία στο μέλλον. Εσύ αποφασίζεις αν θα μείνεις να κοιτάς πίσω ή θα
μείνεις γραπωμένος γερά στο τώρα οραματιζόμενος την εικόνα που θέλεις να προβάλεις
στο μέλλον.

Δε θα αλλάξεις το παρελθόν νιώθοντας κι άλλη θλίψη, σίγουρα όμως θα τη μεταφέρεις
στο μέλλον αν συνεχίσεις να την κρατάς. Σου δημιουργεί βέβαια αμφιβολία για τους
ανθρώπους, φόβο να ξανά εμπιστευθείς. Όμως όσες σταγόνες βρώμικες κι αν πέσουν
στο ωκεανό της ζωής δεν είναι αρκετές να τον χαρακτηρίσουν, παραμένει καθαρός. Εκεί
στο βάθος του θα ενωθείς και μ άλλες καθαρές σταγόνες για να δώσετε το σύνολο
της καθαρότητάς του. Οι βρώμικες θα μείνουν στην άκρη της ζωής, θα χτυπηθούν μέχρι
να φτάσουν να ξεβράσουν τη βρωμιά τους έτσι ώστε να μπορέσουν κι αυτές πλέον να
ενωθούν με τις άλλες.

Δύσκολο και επώδυνο το ταξίδι τους. Να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχθείς ποιος
είσαι, τι κάνεις, έτσι ώστε να μη χρειάζεται άλλο να κρύβεσαι. Πώς να κοιτάξεις τον
εαυτό σου κατά πρόσωπο, πώς να παραδεχθείς και ν αναλάβεις την ευθύνη. Θα σε φέρει
αντιμέτωπο με την αλλαγή. Εύκολη η λύση ……να απλώσω το δάχτυλο. Απέναντι μακριά
από μένα είναι το πρόβλημα. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Ουφ…….τη γλύτωσα πάλι.

Σταυρούλα Αδαμίδου