Στη νεωτερικότητα οι Πράσινοι είναι άπιαστοι. Και στη Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου οι Πράσινοι δεν κατεβαίνουν απλά με έναν κοινό υποψήφιο πανευρωπαϊκά. Αυτό το κάνουν και οι υπόλοιπες πολιτικές ομάδες στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι Πράσινοι προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω. Αποφάσισαν να ανακηρύξουν τους κορυφαίους υποψηφίους τους από τη βάση με μια on line πανευρωπαϊκή ψηφοφορία. Για πρώτη φορά δοκίμασαν την άμεση δημοκρατία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το βήμα ήταν μεγάλο κι ακόμη μεγαλύτερη η απογοήτευση από την ανταπόκριση της βάσης. Το αποτέλεσμα που ανακοίνωσε ο επικεφαλής των Ευρωπαίων Πρασίνων Ράινχαρντ Μπίτικοφερ στις Βρυξέλλες ήταν απλά θλιβερό.

Άμεση δημοκρατία - και κανείς δεν τη θέλει! Μόνο 22.676 άτομα πήραν μέρος στην ψηφοφορία. Η συμμετοχή ήταν το απόλυτο φιάσκο σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν οι Πράσινοι. Κι αυτό διότι δεν έδωσαν το δικαίωμα της ψήφου μόνο στα 140.000 κομματικά μέλη που έχουν οι Πράσινοι στην Ευρώπη. Το έδωσαν σε κάθε πολίτη της Ε.Ε. άνω των 16 ετών - θεωρητικά σε περίπου 400 εκατομμύρια ανθρώπους.

Θα μπορούσε κανείς να ξεχάσει το όλο θέμα και να αφήσει τους Πράσινους μόνους με την αποτυχία τους. Σε τελική ανάλυση αποκλείεται να εκλεγεί ο δικός τους υποψήφιος επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν, οπότε το όλο ζήτημα είχε μάλλον συμβολική σημασία. Όμως το φιάσκο στην ψηφοφορία των Πράσινων κρύβει δύο διδάγματα που ισχύουν και για τις υπόλοιπες πολιτικές οικογένειες στην Ευρώπη.


Η ιδέα πίσω από τον ορισμό ενός κοινού υποψηφίου ήταν να προσωποποιηθεί η τόσο δυσνόητη ευρωπαϊκή πολιτική και να αποκτήσουν ένα διακριτό νόημα οι επερχόμενες ευρωεκλογές. Αυτή την ιδέα δεν την είχαν μόνο οι Πράσινοι. Την είχαν και οι συντηρητικοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και οι αριστεροί. Για πρώτη φορά θα μπουν στην προεκλογική μάχη με έναν κορυφαίο κοινό υποψήφιο, που θα είναι ταυτόχρονα και υποψήφιος για τη θέση του πρόεδρου της Κομισιόν. Ώς εδώ, όλα καλά. Αλλά αυτή η καλή ιδέα σκοντάφτει σε μια σειρά από πρακτικά εμπόδια.

Ποιοι πολιτικοί είναι γνωστοί σε όλη την Ευρώπη; Αλλά, ακόμη κι αν είναι, σε ποια γλώσσα θα μιλήσει ο Έλληνας Αλέξης Τσίπρας, ο υποψήφιος της Αριστεράς, για να συναρπάσει τους ψηφοφόρους στο Παρίσι ή τη Μαδρίτη; Σε ποια κοινή γνώμη απευθύνονται οι υποψήφιοι, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχει πανευρωπαϊκή κοινή γνώμη;

Ακόμα και τα κόμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο εξακολουθούν να είναι μάλλον χαλαρές ενώσεις, παρά ισχυρές ενιαίες δυνάμεις. Η εθνική οπτική πολύ συχνά είναι πιο σημαντική από την κομματική ένταξη.

Η Ευρώπη δεν τραβάει


Το ότι ούτε καν οι Πράσινοι δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτούς τους περιορισμούς και να κινητοποιήσουν τους δικούς τους στην Ευρώπη είναι μια σοβαρή προειδοποίηση. Οι πανευρωπαϊκές υποψηφιότητες είναι ένα πείραμα, όχι κάτι που θα λειτουργήσει αυτόματα. Το γεγονός ότι υπάρχουν δεν θα είναι αρκετό για να οδηγήσει τους Ευρωπαίους μαζικά στις κάλπες. Στις τελευταίες ευρωεκλογές το 2009 ούτε ο ένας στους δύο εγγεγραμμένους δεν πήγε να ψηφίσει, η συμμετοχή ήταν μόλις 43%. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτή τη φορά θα είναι μεγαλύτερη.

Το δεύτερο δίδαγμα από το φιάσκο των Πράσινων έχει να κάνει με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, η οποία ήταν αμφιλεγόμενη από την αρχή, ακόμη και μέσα στο κόμμα. Ο Μπίτικοφερ αναγνώρισε ότι υπήρξαν μια σειρά από δυσκολίες. Τουλάχιστον 7.000 άτομα που ήθελαν να ψηφίσουν προφανώς δεν τα κατάφεραν λόγω τεχνικών δυσκολιών. Επιπλέον πολλοί αποθαρρύνθηκαν από το ανοιχτό ζήτημα της προστασίας των δεδομένων και άλλες αβεβαιότητες στο Ίντερνετ. Το γεγονός ότι οι Πράσινοι παρόλα αυτά χαρακτήρισαν άνευ όρων έγκυρη την εκλογή προκαλεί τουλάχιστον έκπληξη -για ένα κόμμα που θεωρεί πολύ σημαντικό να τηρούνται οι κανόνες.

Αλλά ο καθοριστικός παράγοντας είναι και κάτι άλλο: Όπως οι κοινοί υποψήφιοι δεν δημιουργούν αυτόματα μια κοινή ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα, έτσι και μια ψηφοφορία μέσω του Διαδικτύου δεν εξασφαλίζει αυτόματα περισσότερη συμμετοχή. Οι δημοκρατικές αποφάσεις δεν εξαντλούνται μέσα από τεχνικές διαδικασίες.

Πηγή: www.avgi.gr