Διάβασα χθες τη συνέντευξη του Τσίπρα στην «Αυγή» και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πως όσοι τον κατηγορούν ότι είναι λαϊκιστής είτε δεν γνωρίζουν τι πάει να πει λαϊκισμός, είτε ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι λέξεις έχουν το ακριβώς αντίθετο νόημα από αυτό που έχουν στο εδώ σύμπαν. Αυτό που λέει ο Τσίπρας είναι απλό και απόλυτα κατανοητό: Μέσα στο πρώτο τετράμηνο της νέας διακυβέρνησης θα διορθωθούν τα επτά – οκτώ κορυφαία λάθη που έκαναν τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Ευκολάκι; Κάθε άλλο, θα είναι μία συγκρουσιακή διαδικασία, αλλά από τη στιγμή που κάθε λογικός, και όχι αναγκαστικά αριστερός, άνθρωπος καταλαβαίνει πως αυτά τα επτά – οκτώ κορυφαία λάθη θα πρέπει κάποτε να διορθωθούν, τότε θα διορθωθούν. Και προφανώς, μετά τη διόρθωση, δεν θα επιστρέψουμε στο 2009, όπως πολύ σωστά λέει ο Τσίπρας, αλλά θα πάμε στο 2014 και όχι στο 1960.
Αλλά, άλλο θέλω να σου πω. Δεν ξέρω αν οι πρώτες εκατό μέρες της νέας διακυβέρνησης θα είναι κόλαση ή γιορτή, το ψιλοβλέπω για κόλαση, με πολλά πήγαινε έλα στις Βρυξέλες και πολλές νύχτες αγωνίας. Αλλά η άκρη θα βρεθεί. Αυτό που έχει αρχίσει να με προβληματίζει, και δεν με βοήθησαν σε αυτό αυτά που είπε ο Τσίπρας στην «Αυγή», είναι το τι θα γίνει μετά τις πρώτες εκατό μέρες. Νομίζω πως αυτό το «παραγωγική ανασυγκρότηση» θα πρέπει να σπάσει σε τάλιρα από τώρα. Να γιατί: Πάρα πολύς κόσμος που έχει σχετικά μεγάλα παιδιά, στις τελευταίες τάξεις του λυκείου ή στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου, αυτό που λέει για τα παιδιά του είναι πως για να κάνουν αυτό που θέλουν, αυτό που θέλουν να σπουδάσουν ή αυτό που ήδη σπουδάζουν, θα πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα, να γίνουν μετανάστες.
Αυτή η συζήτηση θα πρέπει να κοπεί και να κοπεί με συγκεκριμένο τρόπο, πλάνο και σχέδιο. Που πάει να πει πως δεν αρκεί να μιλάς μόνο για «παραγωγική ανασυγκρότηση» αλλά θα πρέπει να πεις συγκεκριμένα το πώς ο δημόσιος τομέας θα ισχυροποιηθεί, με ανθρώπους και δομές, το πώς ο ευρύτερος δημόσιος τομέας θα ανοίγει διαρκώς δουλειές και θα δίνει ανάπτυξη με ποιοτικά χαρακτηριστικά για την κοινωνία και τις ανάγκες της, το πώς η συνεταιριστική κοινωνική οικονομία θα απορροφήσει τουλάχιστον το ένα τρίτο των σημερινών ανέργων και πάει λέγοντας. Αν όλα αυτά εξηγηθούν με τρόπο κατανοητό, που να βγάζει νόημα και που να βάζει στο «παιχνίδι» τους πολλούς καλούς ανθρώπους, χωρίς ιερογλυφικά, αρλούμπες και αριστερογιαπισμούς, τότε η μάχη θα κριθεί υπέρ της από εδώ πλευράς στις πρώτες 100 ώρες.
Σε συνέχεια του χθεσινού editorial – «Οι πρώτες 100 ώρες» - και με αφορμή το «μέτωπο» κάποιων δημάρχων της Θεσσαλονίκης ώστε η ΕΥΑΘ να μην μείνει δημόσια αλλά να γίνει… διαδημοτική με ιδιωτικό μάνατζμεντ και operating, που δεν ξέρω που το λέμε εδώ στην Ελλάδα.
Η μάχη απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως στην περίπτωση της ΕΥΑΘ, είναι ένας συνολικός πόλεμος που ξεπερνάει την τραγωδία που ζει η χώρα από την άνοιξη του 2010 με το μνημόνιο της άγριας λιτότητας. Είναι αλήθεια πως σε αυτά τα τριάμισι χρόνια προωθήθηκαν και προωθούνται τρελά νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά όμως ο πόλεμος με το νεοφιλελευθερισμό ούτε ξεκίνησε την άνοιξη του 2010, ούτε και θα τελειώσει το Μάιο, άντε Ιούνιο, του 2014 που η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς θα πάρει τον πούλο και θα έρθει μία κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο στην ελπίδα και μπλα, μπλα, μπλα…
Πάμε στο θέμα της ΕΥΑΘ; Πάμε… Η ΕΥΑΘ είναι σήμερα μία εισηγμένη στο χρηματιστήριο επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, την οποίας το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών παρανόμως (ότι και να έχει αποφασίσει το ΣτΕ) μεταβιβάστηκε από την ελληνική κυβέρνηση στο ΤΑΙΠΕΔ ώστε να πουληθεί για να τρώνε κάποιοι ελάχιστοι με χρυσά κουτάλια και χιλιάδες Θεσσαλονικείς να μην έχουν νερό γιατί δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους νέους, πολύ περισσότερο ακριβότερους από σήμερα, λογαριασμούς. Οι πολλοί καλοί άνθρωποι αυτής της πόλης δεν θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο και αυτό τα καθίκια το έχουν πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω αν το σενάριο του «μετώπου» κάποιων δημάρχων για τη…. Διαδημοτική ΕΥΑΘ είναι ενταγμένο σε κάποιο περίεργο σχέδιο, αυτό που ξέρω όμως είναι πως πρόκειται για φούσκα γεμάτη από αέρα, και προεκλογικό ξέπλυμα από την υποστήριξη του μνημονίου, καθώς στον πόλεμο με το νεοφιλελευθερισμό δεν πας στο τραλαλά και με τον Μπουτάρη.
Πως το σπάμε σε τάλιρα; Πολύ απλά. Η ΕΥΑΘ δεν θα ιδιωτικοποιηθεί, το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της θα επιστρέψει στο ελληνικό δημόσιο και θα δημιουργηθεί ένα ισχυρό συμβούλιο κοινωνικού ελέγχου της διοίκησης της εταιρίας, όπου λόγο θα έχουν και οι δήμαρχοι και οι συνελεύσεις της γειτονιάς και ο οποιοσδήποτε. Τόσο ο βιολογικός καθαρισμός όσο και το διυλιστήριο του Αλιάκμονα θα περάσουν – το operating – στην ΕΥΑΘ και ο Μπόμπολας θα σουταριστεί, όπως θα σουταριστούν και όλοι οι άλλοι εργολάβοι, που για ένα ευρώ λειτουργικό κόστος βάζουν τουλάχιστον δύο ευρώ κέρδος στο παντελόνι. Η ΕΥΑΘ θα προχωρήσει σε πολλές προσλήψεις, έχει και σήμερα με το χαμηλό της τιμολόγιο τα κέρδη για να το κάνει, για το βιολογικό καθαρισμό, για το διυλιστήριο, για τις επεκτάσεις, για τις αντικαταστάσεις, για τις βλάβες, για νέα δίκτυα πάνω στο δικό της δίκτυο, και να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες στη Θεσσαλονίκη, πράγμα που άλλωστε το οφείλει στην πόλη καθώς έχει το μονοπώλιο της ύδρευσης της. Έτσι το σπάμε σε τάλιρα.
Με αφορμές τα όσα είπε προχθές ο Ε. Στυλιανίδης – «Μας κούφανε ο Στυλιανίδης» - στην εκδήλωση για την παρουσίαση της έρευνας του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, τη σάπια συζήτηση για την νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς, αλλά και τα όσα λες γι’ αυτά που λέει και δεν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αρχές του 1985, περίπου ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του, ο Ούλωφ Πάλμε έβαλε στη δημόσια πολιτική συζήτηση μία… βόμβα, χωρίς να είναι ξεκάθαρο το αν ήθελε να σπάσει πλάκα με τους σουηδούς βιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες, ή να προχωρήσει σε ένα είδος μετασχηματισμού της σουηδικής οικονομίας. Όπως και να είχαν τα πράγματα ο Πάλμε πρότεινε κάτι πολύ απλό και πολύ λογικό, για τη δική μας την πλευρά: Τα δάνεια που είχαν πάρει όλες οι μεγάλες σουηδικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις, είτε με εγγυήσεις του σουηδικού δημοσίου, είτε απευθείας από τις σουηδικές τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, να μετατραπούν σε… εργατικό κεφάλαιο, να μετατραπούν δηλαδή σε μετοχές που θα δινόταν στους εργαζόμενους, οι οποίοι μέσα από τα συνδικάτα τους θα συνδιοικούσαν και θα συμμετείχαν στη λήψη όλων των αποφάσεων. Όσα περισσότερα δάνεια, είτε με εγγυήσεις του σουηδικού δημοσίου, είτε απευθείας από τις σουηδικές τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, είχε πάρει μία επιχείρηση τόσο μεγαλύτερο κομμάτι της, μετοχές, έδρες στα διοικητικά συμβούλια, ψήφοι για τις αποφάσεις, θα έπαιρναν οι εργαζόμενοι της. Η λογική του σοσιαλδημοκράτη Πάλμε ήταν ξεκάθαρη: Το σουηδικό δημόσιο, από τη στιγμή που δανείζει στους επιχειρηματίες, αναλαμβάνει ρίσκα, τα οποία δεν θέλει να τα διαχειριστούν κάποιοι μάνατζερ του τραπεζικού τομέα αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που παράγουν και ξέρουν από πού στρίβουν οι βίδες. Όπως μπορείς να καταλάβεις, οι σουηδοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες έπαθαν κολούμπρα, καθώς πίσω από το σχέδιο του Πάλμε είδαν την πρόθεση του να εισάγει στη σουηδική οικονομία… σοβιετικά χαρακτηριστικά. Το Φλεβάρη του 1986 ο Πάλμε δολοφονήθηκε και η ιστορία του εργατικού κεφαλαίου πέρασε στα βιβλία.
Πως το σπάμε, σήμερα, τα τάλιρα; Πολύ απλά. Ξεκινώντας από τα μεγάλα, όπως οι τράπεζες, και πηγαίνοντας παντού, ακόμα και σε ρυθμίσεις που αφορούν το ΙΚΑ, η νέα διακυβέρνηση θα βρεθεί απέναντι σε μία χρυσή ευκαιρία, δηλαδή να αλλάξει παραμέτρους της σχέσης κεφαλαίου και εργασίας, κάτι που είναι πολύ λογικό να επιδιώξει μία διακυβέρνηση που θα θέλει ο λαός να κυβερνάει και αυτή να τον υπακούει. Κι αν αυτό αποτελεί μία ταχεία μετάλλαξη της ριζοσπαστικής, κουμουνιστικής και ελευθεριακής Αριστεράς σε μία νέου τύπου σοσιαλδημοκρατία τότε εγώ είμαι μέσα.
Ο alterthess ιανός
Αλλά, άλλο θέλω να σου πω. Δεν ξέρω αν οι πρώτες εκατό μέρες της νέας διακυβέρνησης θα είναι κόλαση ή γιορτή, το ψιλοβλέπω για κόλαση, με πολλά πήγαινε έλα στις Βρυξέλες και πολλές νύχτες αγωνίας. Αλλά η άκρη θα βρεθεί. Αυτό που έχει αρχίσει να με προβληματίζει, και δεν με βοήθησαν σε αυτό αυτά που είπε ο Τσίπρας στην «Αυγή», είναι το τι θα γίνει μετά τις πρώτες εκατό μέρες. Νομίζω πως αυτό το «παραγωγική ανασυγκρότηση» θα πρέπει να σπάσει σε τάλιρα από τώρα. Να γιατί: Πάρα πολύς κόσμος που έχει σχετικά μεγάλα παιδιά, στις τελευταίες τάξεις του λυκείου ή στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου, αυτό που λέει για τα παιδιά του είναι πως για να κάνουν αυτό που θέλουν, αυτό που θέλουν να σπουδάσουν ή αυτό που ήδη σπουδάζουν, θα πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα, να γίνουν μετανάστες.
Αυτή η συζήτηση θα πρέπει να κοπεί και να κοπεί με συγκεκριμένο τρόπο, πλάνο και σχέδιο. Που πάει να πει πως δεν αρκεί να μιλάς μόνο για «παραγωγική ανασυγκρότηση» αλλά θα πρέπει να πεις συγκεκριμένα το πώς ο δημόσιος τομέας θα ισχυροποιηθεί, με ανθρώπους και δομές, το πώς ο ευρύτερος δημόσιος τομέας θα ανοίγει διαρκώς δουλειές και θα δίνει ανάπτυξη με ποιοτικά χαρακτηριστικά για την κοινωνία και τις ανάγκες της, το πώς η συνεταιριστική κοινωνική οικονομία θα απορροφήσει τουλάχιστον το ένα τρίτο των σημερινών ανέργων και πάει λέγοντας. Αν όλα αυτά εξηγηθούν με τρόπο κατανοητό, που να βγάζει νόημα και που να βάζει στο «παιχνίδι» τους πολλούς καλούς ανθρώπους, χωρίς ιερογλυφικά, αρλούμπες και αριστερογιαπισμούς, τότε η μάχη θα κριθεί υπέρ της από εδώ πλευράς στις πρώτες 100 ώρες.
Πως το σπάμε σε τάλιρα (παρτ ουαν)
Η μάχη απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως στην περίπτωση της ΕΥΑΘ, είναι ένας συνολικός πόλεμος που ξεπερνάει την τραγωδία που ζει η χώρα από την άνοιξη του 2010 με το μνημόνιο της άγριας λιτότητας. Είναι αλήθεια πως σε αυτά τα τριάμισι χρόνια προωθήθηκαν και προωθούνται τρελά νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά όμως ο πόλεμος με το νεοφιλελευθερισμό ούτε ξεκίνησε την άνοιξη του 2010, ούτε και θα τελειώσει το Μάιο, άντε Ιούνιο, του 2014 που η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς θα πάρει τον πούλο και θα έρθει μία κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο στην ελπίδα και μπλα, μπλα, μπλα…
Πάμε στο θέμα της ΕΥΑΘ; Πάμε… Η ΕΥΑΘ είναι σήμερα μία εισηγμένη στο χρηματιστήριο επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, την οποίας το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών παρανόμως (ότι και να έχει αποφασίσει το ΣτΕ) μεταβιβάστηκε από την ελληνική κυβέρνηση στο ΤΑΙΠΕΔ ώστε να πουληθεί για να τρώνε κάποιοι ελάχιστοι με χρυσά κουτάλια και χιλιάδες Θεσσαλονικείς να μην έχουν νερό γιατί δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους νέους, πολύ περισσότερο ακριβότερους από σήμερα, λογαριασμούς. Οι πολλοί καλοί άνθρωποι αυτής της πόλης δεν θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο και αυτό τα καθίκια το έχουν πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω αν το σενάριο του «μετώπου» κάποιων δημάρχων για τη…. Διαδημοτική ΕΥΑΘ είναι ενταγμένο σε κάποιο περίεργο σχέδιο, αυτό που ξέρω όμως είναι πως πρόκειται για φούσκα γεμάτη από αέρα, και προεκλογικό ξέπλυμα από την υποστήριξη του μνημονίου, καθώς στον πόλεμο με το νεοφιλελευθερισμό δεν πας στο τραλαλά και με τον Μπουτάρη.
Πως το σπάμε σε τάλιρα; Πολύ απλά. Η ΕΥΑΘ δεν θα ιδιωτικοποιηθεί, το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της θα επιστρέψει στο ελληνικό δημόσιο και θα δημιουργηθεί ένα ισχυρό συμβούλιο κοινωνικού ελέγχου της διοίκησης της εταιρίας, όπου λόγο θα έχουν και οι δήμαρχοι και οι συνελεύσεις της γειτονιάς και ο οποιοσδήποτε. Τόσο ο βιολογικός καθαρισμός όσο και το διυλιστήριο του Αλιάκμονα θα περάσουν – το operating – στην ΕΥΑΘ και ο Μπόμπολας θα σουταριστεί, όπως θα σουταριστούν και όλοι οι άλλοι εργολάβοι, που για ένα ευρώ λειτουργικό κόστος βάζουν τουλάχιστον δύο ευρώ κέρδος στο παντελόνι. Η ΕΥΑΘ θα προχωρήσει σε πολλές προσλήψεις, έχει και σήμερα με το χαμηλό της τιμολόγιο τα κέρδη για να το κάνει, για το βιολογικό καθαρισμό, για το διυλιστήριο, για τις επεκτάσεις, για τις αντικαταστάσεις, για τις βλάβες, για νέα δίκτυα πάνω στο δικό της δίκτυο, και να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες στη Θεσσαλονίκη, πράγμα που άλλωστε το οφείλει στην πόλη καθώς έχει το μονοπώλιο της ύδρευσης της. Έτσι το σπάμε σε τάλιρα.
Πως το σπάμε στα τάλιρα (παρτ του)
Αρχές του 1985, περίπου ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του, ο Ούλωφ Πάλμε έβαλε στη δημόσια πολιτική συζήτηση μία… βόμβα, χωρίς να είναι ξεκάθαρο το αν ήθελε να σπάσει πλάκα με τους σουηδούς βιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες, ή να προχωρήσει σε ένα είδος μετασχηματισμού της σουηδικής οικονομίας. Όπως και να είχαν τα πράγματα ο Πάλμε πρότεινε κάτι πολύ απλό και πολύ λογικό, για τη δική μας την πλευρά: Τα δάνεια που είχαν πάρει όλες οι μεγάλες σουηδικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις, είτε με εγγυήσεις του σουηδικού δημοσίου, είτε απευθείας από τις σουηδικές τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, να μετατραπούν σε… εργατικό κεφάλαιο, να μετατραπούν δηλαδή σε μετοχές που θα δινόταν στους εργαζόμενους, οι οποίοι μέσα από τα συνδικάτα τους θα συνδιοικούσαν και θα συμμετείχαν στη λήψη όλων των αποφάσεων. Όσα περισσότερα δάνεια, είτε με εγγυήσεις του σουηδικού δημοσίου, είτε απευθείας από τις σουηδικές τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, είχε πάρει μία επιχείρηση τόσο μεγαλύτερο κομμάτι της, μετοχές, έδρες στα διοικητικά συμβούλια, ψήφοι για τις αποφάσεις, θα έπαιρναν οι εργαζόμενοι της. Η λογική του σοσιαλδημοκράτη Πάλμε ήταν ξεκάθαρη: Το σουηδικό δημόσιο, από τη στιγμή που δανείζει στους επιχειρηματίες, αναλαμβάνει ρίσκα, τα οποία δεν θέλει να τα διαχειριστούν κάποιοι μάνατζερ του τραπεζικού τομέα αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που παράγουν και ξέρουν από πού στρίβουν οι βίδες. Όπως μπορείς να καταλάβεις, οι σουηδοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες έπαθαν κολούμπρα, καθώς πίσω από το σχέδιο του Πάλμε είδαν την πρόθεση του να εισάγει στη σουηδική οικονομία… σοβιετικά χαρακτηριστικά. Το Φλεβάρη του 1986 ο Πάλμε δολοφονήθηκε και η ιστορία του εργατικού κεφαλαίου πέρασε στα βιβλία.
Πως το σπάμε, σήμερα, τα τάλιρα; Πολύ απλά. Ξεκινώντας από τα μεγάλα, όπως οι τράπεζες, και πηγαίνοντας παντού, ακόμα και σε ρυθμίσεις που αφορούν το ΙΚΑ, η νέα διακυβέρνηση θα βρεθεί απέναντι σε μία χρυσή ευκαιρία, δηλαδή να αλλάξει παραμέτρους της σχέσης κεφαλαίου και εργασίας, κάτι που είναι πολύ λογικό να επιδιώξει μία διακυβέρνηση που θα θέλει ο λαός να κυβερνάει και αυτή να τον υπακούει. Κι αν αυτό αποτελεί μία ταχεία μετάλλαξη της ριζοσπαστικής, κουμουνιστικής και ελευθεριακής Αριστεράς σε μία νέου τύπου σοσιαλδημοκρατία τότε εγώ είμαι μέσα.
Ο alterthess ιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου