Την τελευταία εικοσαετία το πολιτικό σύστημα μας παρουσίασε όλους τους (με βάση τη δική του πολιτική λογική) πιθανούς λόγους για τους οποίους κάποιος μπορεί να θέσει υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές. Σε αυτούς σύντομα περιλαμβάνονται η ιδιοτελής εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων, η ένταξη σε ένα πλέγμα πελατειακών σχέσεων, η ανάγκη συνέχισης του οικογενειακού ονόματος.
Όλα τα παραπάνω θέτουν ένα βασικό πολιτικό ερώτημα: Τι μπορεί να σημαίνει μία υποψηφιότητα για έναν άνθρωπο που είναι ενταγμένος στην αριστερά και μάλιστα σε μια νεολαιίστικη οργάνωση; Σε ποιο πλαίσιο μπορεί να ενταχθεί αυτή η υποψηφιότητα, ποιες αιχμές μπορεί να έχει και τελικά τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει μία υποψηφιότητα της νεολαίας του Σύριζα στην πολιτική μάχη; Γιατί αυτή η μάχη να μην αφεθεί σε εκατέρωθεν ειδικούς, σε ανθρώπους που τη δίνουν χρόνια και ξέρουν πολύ καλύτερα από μας να χειρίζονται τις ανάλογες καταστάσεις;
Ας ξεκινήσουμε με το ότι η απάντηση για μία οργάνωση της αριστεράς δε μπορεί απλά να είναι μία επίκληση της νεότητας. Δε θέλουμε απλά «να μπούνε τα νέα παιδιά στη βουλή». Η απάντηση πρέπει να βασίζεται στο ότι η νέα γενιά οφείλει τα βιώματα που την έκαναν ριζοσπαστική να τα κάνει αντικείμενο του πολιτικού διαλόγου, ικανά να διαμορφώσουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης της αριστεράς, ακόμα και αντικείμενο της εκλογικής μάχης.
Το σύνολο αυτών των βιωμάτων διαμορφώνουν και την ιδιομορφία αυτής της γενιάς. Μιας γενιάς σημαδεμένης από δύο δολοφονίες (του Φύσσα και του Γρηγορόπουλου), που βίωσε την πιο σκληρή καταστολή σε περιόδους φοιτητικών κινημάτων αλλά και διεκδικήσεων για αιτήματα που σε άλλες εποχές θα ήταν αυτονόητα (παράδειγμα Ρωμανού), που μετατράπηκε στη βασική κοινωνική κατηγορία που υφίσταται το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα.
Μια σειρά από εμπειρίες λοιπόν συνθέτουν μια γενιά με αυτόνομα χαρακτηριστικά, που από τη μία διεκδικεί ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό που της επιφυλάσσεται, από την άλλη όμως βρίσκεται στο κέντρο της ακραιφνέστερης ιδεολογικής μεταβολής. Αυτά τα χαρακτηριστικά καθιστούν αδύνατη την αποτελεσματική εκπροσώπησή της από τους ειδικούς του παρελθόντος ανέφικτη.
Έτσι στόχος μίας υποψηφιότητας της νεολαίας του Σύριζα πρέπει να είναι να εκφράσει αυτές τις εμπειρίες, τα συμπεράσματα, αλλά κυρίως τα συναισθήματα που προέκυψαν από αυτές.
Δε μπορεί και δεν επιδιώκει να εκφράσει όλους τους νέους. Αλλά επιδιώκει να εκφράσει εκείνους που γεύθηκαν μαζί μία διαφορετική δημοκρατία στις μέρες των πλατειών. Εκείνους που στις επόμενες απεργίες είχαν χωριστεί σε ομάδες εργασίας και οργάνωναν την πιο μεγάλη στιγμή της αντίστασης των εργαζομένων απέναντι στον αυταρχισμό. Όσους υπερασπίστηκαν τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά και τη δυνατότητα της ελεύθερης πρόσβασης στον πολιτισμό. Αλλά και όσους έδωσαν μια σειρά από επιμέρους αγώνες, που από πολλούς κρίθηκαν ασήμαντοι, για τα δικαιώματα των μεταναστών, των κρατουμένων και οποιουδήποτε άλλου μπορεί στο υπάρχουν πλαίσιο να εξαιρεθεί από το νόμο.
Εξάλλου η οργάνωση του πολιτικού αγώνα μια τέτοιας υποψηφιότητας αποδεικνύει από μόνη της τη διαφορά μας από τις συνήθεις υποψηφιότητες. Ακόμα και χωρίς διαφημίσεις και χρήματα, βασισμένοι σε ένα γλυκό, αν και ελαφρώς κουραστικό, ερασιτεχνισμό και στην ανιδιοτέλεια μπορούμε να δείξουμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνεις πολιτική πέρα από τον κυρίαρχο. Έτσι κι αλλιώς αυτό που φέρνουμε δεν μπορεί (και δε θέλουμε) να εκφρασθεί από τις παραδοσιακές μορφές εκλογικού αγώνα.
Υ.Γ. Υπήρξαν πολλά συνθήματα που σφράγισαν αυτή τη γενιά. Κάποια αυτοσχέδια τραγούδια που βγάλαμε για να σπάμε το φόβο και κάποια άλλα με πιο πυκνά νοήματα. Νομίζω όμως το πιο χαρακτηριστικό ήταν αυτό που τελείωνε με τη φράση «ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες». Τότε δε φανταζόμασταν πως μπορούσαν αυτές να μοιάζουν. Σήμερα είναι εμφανές, ότι οι μέρες αυτές μπορούν να είναι και οι επόμενες, οι μέρες της αριστεράς. Και η γενιά μας δεν πρέπει να περιμένει από κανένα, παρά μόνο από τον εαυτό της, για να κάνει τις μέρες της αριστεράς δικές της μέρες.
Πηγή: rednotebook.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου