Μαδημένη μαργαρίτα, του Χρήστου Καραγιαννίδη

«Υποστηρίξαμε σταθερά και προσπαθήσαμε να σας πείσουμε ότι η επιμονή στη διατήρηση του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή μας σε αυτό λειτουργεί ως τροχοπέδη στο αναγκαίο άνοιγμα του κόμματός μας στην κοινωνία, μας καθηλώνει και μας οδηγεί σε πολλαπλά πολιτικά αδιέξοδα. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με τις παραλυτικές ισορροπίες, την κρίση πολιτικών αξιών και πολιτικών σχέσεων και τη μόνιμη εχθρότητά του προς το κόμμα μας, διαμορφώνει ένα σκηνικό παρακμής που το παρατηρεί όλη η ελληνική κοινωνία. Εξ’ άλλου, ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας για τη σύγχρονη, ανανεωτική, δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξούμε να εκφράσουμε. Ζητήσαμε την απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ, το θεωρήσαμε ως ζήτημα κορυφαίας σημασίας και σας δηλώσαμε με ειλικρίνεια και ευθύνη ότι για την Ανανεωτική Πτέρυγα, η απόφαση του Συνεδρίου σε αυτό το θέμα έχει οριακά χαρακτηριστικά. Δεν σας πείσαμε.»

Φώτης Κουβέλης, Ιούνιος 2010

Υπάρχουν κόμματα που γεννιούνται και συγκροτούνται μέσα από κοινωνικές ανάγκες, και άρα εκφράζουν κοινωνικά συμφέροντα, και υπάρχουν κόμματα που γεννιούνται μέσα από τηλεοπτικά στούντιο, εκμεταλλευόμενα την αναγνωρισιμότητα που η συνεχής δημόσια παρουσία εξασφαλίζει στα στελέχη τους.

Η δεύτερη περίπτωση ταιριάζει απόλυτα στη ΔΗΜΑΡ. Το 2010, λοιπόν, έγινε διάσπαση στον Συνασπισμό, στο τελευταίο του συνέδριο. Το απόσπασμα που παρατίθεται προέρχεται από την ανακοίνωση που διάβασε από μικροφώνου ο Φώτης Κουβέλης και ουσιαστικά δημοσιοποίησε την αποχώρηση της τότε Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ΣΥΝ. Τότε, οι τέσσερις βουλευτές που είχαν εκλέγει με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη του ΣΥΝ που είχαν αποχωρήσει από αυτόν, συγκρότησαν τη ΔΗΜΑΡ.


Στη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων χρόνων οι εξελίξεις οδήγησαν τη ΔΗΜΑΡ της «ευθύνης» και της σταθερότητας στο ποσοστό του 1,2% των τελευταίων εκλογών, σε συνεχείς διασπάσεις και αποχωρήσεις βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα.

Όμως, για να τα βάλουμε σε μια σειρά, ώστε να μη φαίνονται οι πολιτικές αυτές εξελίξεις ως απόρροια μη λογικών φαινομένων: Η ΔΗΜΑΡ δημιουργήθηκε από τη διάσπαση του ΣΥΝ αλλά ο κοινωνικός προσανατολισμός υπήρξε από την αρχή πολύ ασαφής. Απόδειξη αυτού είναι η σημερινή εκλογική αλλά και πολιτική της κατάσταση: Χαμηλά, μέχρι εξαφανίσεως εκλογικά ποσοστά, διχόνοιες κι αποχωρήσεις, καθώς και μια συνεχής πολιτική μετατόπιση προς τα δεξιά.

Δεν θα αποφύγω, φυσικά, την αναφορά στη μελανότερη στιγμή της, που ήταν η συμμέτοχη στην πιο ακροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Κι αυτό, φυσικά, είχε ως αποτέλεσμα τη δυσχερή πολιτική θέση στην οποία βρίσκεται η ΔΗΜΑΡ. Τα εκλογικά αποτελέσματα των δυο αναμετρήσεων του 2012 είχαν φέρει το κόμμα της ΔΗΜΑΡ σε μια ευνοϊκή πολιτική θέση που ήταν όμως συνδυασμός ρευστότητας στο πολίτικο σκηνικό και ουσιαστικής διάλυσης του εκλογικού σώματος που στήριζε το ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες. Η επαφή, όμως, που είχε ΔΗΜΑΡ με τις κοινωνικές διεργασίες μάλλον δεν ήταν και η πιο ουσιαστική. Χωρίς παρουσία σε κινήματα, χωρίς γείωση σε χώρους δουλειάς κι έξω από τα πανεπιστήμια η απόφαση να μπει σε μια κυβέρνηση που ουσιαστικά θα ήταν η συνέχιση των προηγούμενων φάνηκε για τα στελέχη και τα μέλη της ως μια απλή εκδρομή στην έξοχη.

Η έλλειψη στιβαρής ιδεολογικής βάσης, η συμμέτοχη ανθρώπων στα όργανα της ΔΗΜΑΡ που μέχρι χτες υπερασπίζονταν την οδυνηρή αναγκαιότητα των μνημονίων, η αποδοχή της αφήγησης των κυρίαρχων και η επακόλουθη στήριξη αυτής της πολιτικής οδήγησε τη ΔΗΜΑΡ στη πλήρη πολιτική απαξία. Πολλές φορές μέσα στην βουλή ακούγαμε τοποθετήσεις και βλέπαμε να ψηφίζουν νομοθετήματα και πολιτικές που δεν είχαν καμία σχέση με τις αξίες της Αριστεράς. Χαρακτηριστική επίσης υπήρξε η κλιμακούμενη επίθεση προς το ΣΥΡΙΖΑ τα δυο τελευταία χρόνια.

Κι όπως συνέβη στο πολύ κοντινό παρελθόν με άλλο πολιτικό φορέα, η καθοδική πορεία της ΔΗΜΑΡ συνεχίστηκε. Αποκαλύφθηκε πλήρως το «αδειανό πουκάμισο», η απουσία δηλαδή της συλλογικότητας που συναποφασίζει, συζητά και μάχεται για μια κοινή πορεία, η απουσία δηλαδή κόμματος, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε στην ιστορία της αριστεράς. Η ΔΗΜΑΡ ήταν και παραμένει κόμμα της δημόσιας εκφώνησης, κι όσο γρήγορα ανέβηκε σε εκλογική αποδοχή άλλο τόσο γρήγορα, επίσης, καταποντίστηκε.

Κι εμείς τι συζητάμε, αν συζητάμε, μαζί τους λοιπόν; Τί είδους πολιτική στρατηγική είναι αυτή στην οποία ένα πολιτικό κόμμα-φάντασμα μας θέτει και όρους συνεργασίας, όταν η κοινωνική του επιρροή φτάνει σε πολικές θερμοκρασίες; Γιατί εμπλεκόμαστε σε κάτι που ούτε τους από κάτω ενδιαφέρει, ούτε όμως και η γνώμη τους ζητιέται. Σε ποια κοινωνική ανάγκη απαντά η σύμπραξη με πολιτικούς -γιατί κόμμα δεν υφίσταται πια- που μόλις πριν λίγους μήνες αρνήθηκαν να συνυπογράψουν πρόταση μομφής, που ακόμα και σήμερα μιλούν περί δικαιοσύνης της «ελεύθερης» αγοράς, που είναι απόντες και απούσες απ’ όλους τους κοινωνικούς αγώνες;

Αντί λοιπόν να ακούμε δηλώσεις περί του ήθους του κυρίου Κουβέλη ας δούμε το ηθικό των ανέργων, των ελαστικών εργαζομένων, των τρομοκρατημένων συνταξιούχων κι ας μιλήσουμε με αυτούς που μοχθούν και παράγουν, με αυτές που μήνες τώρα είναι έξω από το υπουργείο οικονομικών, με τους νέους και τις νέες που αγωνιούν και αγωνίζονται -με την κοινωνία, τέλος πάντων, που ζει κι ελπίζει στην αριστερά.
Κι όχι με τα στελέχη που βλέποντας τη βάρκα τους να βουλιάζει μας βλέπουν σα σανίδα σωτηρίας για να επιπλεύσουν πολιτικά.

Πηγή: Red NoteBook το κόκκινο τεφτέρι
          Διαδικτυακό περιοδικό για την πολιτική, την Αριστερά, τον πολιτισμό.
          E-mail: rednotebook.gr@gmail.com